تامین دلیل به معنی حفظ کردن دلیل است. هر چیزی که در جایگاه دفاع از دعوا یا برای طرح دعوی اعم از آن که سند رسمی یا شاهد و … بتوان مورد استناد قرار بگیرد در عالم حقوق تامین دلیل گفته می شود. یکی از روش هایی که حقوق فرد خسارت دیده حفظ می گردد تامین دلیل می باشد. مطابق ماده ۱۴۹ قانون آیین دادرسی مدنی اگر فردی دلایلی در دسترس دارد ولی احتمال آن می رود که زائل شود میتوان درخواست تامین دلیل بدهد تا دلایل و مدارکش محفوظ بماند؛ همچنین در برخی اوقات به جهت از دسترس خارج شدن دلایل و مدارک مورد نظر مدعی ، فرد میتواند برای محفوظ ماندن دلایل مورد نظر خود ، تامین دلیل درخواست بکند. تامین دلیل موجب می شود که دلایل حفظ گردد. از آنجا که هدف از صدور قرار تامین دلیل در امنیت بودن دلایل می باشد بنابراین برای جلوگیری از مورد انکار قرار گرفتن توسط خوانده یا مفقود شدن آن ها صورت برداری و صورتجلسه ای تنظیم و ثبت می گردد. از ماده 155 آیین دادرسی مدنی متوجه می شویم که صرف تنظیم صورتجلسه تامین دلیل به معنی معتبر بودن دلایل نمی باشد. با تنظیم این صورتجلسه تنها دلایلی که ارائه شده است محفوظ می ماند و مرجع صالح صدور تامین دلیل باید در رابطه با معتبر بودن یا نبودن آن دلایل رسیدگی کرده و تصمیم اتخاذ بکند. در این صورت دلایلی که تامین شده است به معنی این نمی باشد که خوانده نتواند خلاف آن را اثبات بکند.
معمولا دادخواست تامین دلیل قبل از طرح دعوی به مرجع قضایی تقدیم می شود ولی در برخی اوقات در ضمن دادرسی به تامین دلیل احتیاج پیدا میکنیم. لازم به ذکر است گاهی تامین دلیل میتواند به صورت شفاهی باشد بنابراین لزوما نیازی به تنظیم دادخواست نیست، این مورد زمانی رخ میدهد که در جریان رسیدگی، فرد از دادگاه تقاضای تامین دلیل بکند در این شرایط مرجع صالح صدور تامین دلیل بدون ارائه دادخواست به تقاضای شخص ترتیب اثر میدهد . در صورتی که دادخواست تامین دلیل به دادگاه تقدیم نشود یا شرایط درخواست تامین دلیل که باید لحاظ شود رعایت نگردد، قرار رد دادخواست صادر می‌شود
